De Oudpapier-Ploeg

Jonge mannen - Oud papier

Als de drie jonge mannen volgens afspraak op zaterdagmiddag in de Top kantine verschijnen worden ze door spelers en kantinedames hartelijk begroet. Arne Rijpkema, Robert Hoekstra en Laurens Tuinstra voetballen dan wel niet meer, maar ze horen er nog voor honderd procent bij. En zo voelen ze dat ook.

Dat maakt het ook zo bijzonder. Drie jonge kerels die, ieder met eigen redenen, niet meer actief voetballen maar hun clubliefde invulling geven door iedere maand oud papier op te halen. En dat is niet alleen mooi voor de recycling, gemeente en de 1600 inwoners van Top & Twel, maar vooral ook mooi voor de clubkas. Iedere maand levert het oud papier de voetbalvereniging een paar honderd euro op. Op jaarbasis dus een substantieel deel van de begroting en daarmee onmisbaar voor de ambities van Top ‘63.

Iedere eerste zaterdag van de maand; een jarenlange routine voor de club… maar zeker voor de dorpsbewoners… Een keer overslaan leidt wellicht tot ondenkbare paniek. Het ophalen van oud papier gaat tot voorbij mijn eigen jeugdtijd, dus zeker al weer 30 jaar een begrip. In mijn jeugd ronselde de club iedere maand tien tot vijftien man bij elkaar om met boerenkarren en auto’s met aanhangwagens het dorp onveilig te maken. Met steeds grotere trekkers en karren gingen we door de straten. Overhangende takken en autospiegels waren niet veilig. De auto’s en busjes waren voor de kleine hoeken en gaten.

 En dan had je altijd de divisie ‘verre volkeren’, zoals Auke Schraa dat zo mooi typeerde. Bij Gerrit Beton stapels cementzakken en bij de boeren vooral veel voederzakken. Dat staat mij bij. Daarnaast steevast bij één van de boeren op de koffie voor de laatste dorpsroddels. Die divisie bestaat nog steeds en ook het koffiemoment is er nog. Bij Ids en Machteld kan de huidige generatie even op adem komen. Als Ids op dreef is met voetbalverhalen uit de oude doos, dan kom je daar maar moeilijk weer vandaan.

Waarschijnlijk hebben al onze voetballers ooit wel een of meerdere keren bij de kar gelopen om de dozen en bij elkaar gebonden papierstapels over de rand te werken. Hilariteit als er weer een ‘niet te huffen’ exemplaar bij zat, vaak ook nog eens in een gammele doos verpakt of slecht ingebonden…. Dan haalde de stapel natuurlijk de rand net niet en mieterde alles uiteen op straat. Dan stond de hele karavaan stil en was de ongelukkige handelaar de pispaal. Met windkracht 4+ was het dan snel oprapen geblazen.

In de huidige tijd gaat het allemaal wel wat anders. Mede door een brand in de container heeft de gemeente een paar jaar geleden opgelegd dat er met een ‘kraakwagen’ moet worden gewerkt. Geen grote trekkers en wagens meer, maar een vuilniswagen. Dat gaat ook een stuk efficiënter. Er past meer in deze wagen door het mechanisch samenpersen van het papier. Dus minder heen en weer om de kar tussentijds te legen. Daardoor kan de ploeg nu met 4 tot 5 man het hele dorp en omstreken bedienen. Alleen de decembermaand vraagt extra bezetting, dan staat er 3x zo veel door al het pakpapier, verpakkingen en folders

.

 Arne denkt al na over een volgende efficiencyslag; ‘De verre volkeren hebben vaak veel meer opslagcapaciteit in de kelders en hokken. Die kunnen wel voor drie maanden papier bewaren. Dat zou betekenen dat het busje van Nooitgedagt (van co-hoofdsponsor Herman Rijpkema), maar 1x per kwartaal beschikbaar hoeft te zijn’.

Moderne tijden zullen we maar zeggen… maar de beleving is onveranderd groot.

Robert, Laurens en Arne halen de motivatie vooral uit het feit dat ze dit als vrienden doen. Zo zien ze elkaar toch regelmatig en is het vooral gezellig om samen aan de slag te zijn en tegelijk iets voor je club te doen. Ondersteund door een kleine maar betrouwbare tweede ring, weten ze iedere maand zonder problemen een geolied team op de been te brengen. Alleen rond de dorpsfeesten en de Sneekweek is het wel ’s lastig. Met een paar uurtjes slaap en een brakke kop valt dan wel zwaar. Dan staan de vrijwilligers niet altijd in de rij. Gelukkig komt dat niet vaak voor.

Ook de chauffeurs van Omrin onderschrijven de prima sfeer bij Top ’63. Daar waar in andere dorpen de vrijwilligers blijkbaar worden aangewezen en met frisse tegenzin en chagrijn achter de wagen sjokken, is er bij Top altijd plezier en gezelligheid. Er wordt tijd gemaakt voor een praatje. Dat waarderen de bestuurders van de vuilniswagens.

Het zegt ook alles over hoe de drie mannen er in staan. ‘je doet het voor je club en je doet het met je maten, het is maar een paar uurtjes per maand’. Laurens grapt dat hij en Maartje zelfs de zomervakantie om de ophaaldagen heen plannen… Nooit een straf dus. Vooralsnog zit Top de komende jaren op rozen met deze toppers. Al wordt wel even afgevraagd wie de volgende ‘kartrekkers’ moeten worden.

De verhalen van de straat zijn in al die jaren niet veranderd. Nog steeds komen dames in schaarse nachtkleding de wagen achterna rennen. Arne; ‘natuurlijk zijn wij dan te vroeg en de mensen nooit te laat. Ach… we weten zo langzamer-hand waar de slaapkoppen wonen… daar houden we dan rekening mee en rijden we even wat langzamer of we halen het zelf wel uit de garage’.

Jelmer hebben jarenlang vele belminuten moeten maken om iedere keer een ploeg gedaan. Die nam het weer over van Jelmer de Groot. Vooral Pieter Siem en Jelmer hebben jarenlang vele belminuten moeten maken om iedere keer een ploeg samen te stellen. Pieter Siem heeft toen geprobeerd een zelfsturende organisatie te lanceren. Alle leden van 16 jaar en ouder werden verplicht ingeroosterd. En als je niet kon, moest jezelf voor vervanging zorgen. Dat begon veelbelovend, maar naar verloop van tijd was het iedere keer een complete verrassing wie er verschenen, laat staan of er wel genoeg kwamen. Dat mooie plan smoorde helaas in goede intenties.

Met de komst van de kraakwagen kon de groep aanzienlijk kleiner en was het beter om een vaste en betrouwbare kleine groep jongens beschikbaar te hebben. Dat heeft Arne voor elkaar gekregen. Het is nu allemaal wat professioneler en officiëler, al wordt hier en daar nog een ‘artikel vijf’ gehanteerd. Op rijbewijzen en diploma’s voor de kraakwagen wordt gelukkig niet te streng gecontroleerd.

Onder voorwaarde dat de gemeente blijft betalen voor iedere kilo papier is Top ’63 de komende jaren verzekerd van een vaste inkomstenbron. Daarmee is de oud papierploeg wellicht een ietwat stille maar wel een zeer belangrijke motor voor onze club. Hulde mannen… dat er maar vele kranten en folders mogen volgen.

Anne de Jager

Niks ijs en wederdienende; oud papier ophalen gaat altijd door!

Ook het spannende leesvoer is niet verdwenen. Waar de jonge knapen vroeger als ‘Dagobert Duck’ in het papier doken om de seksboekjes te bemachtigen… komen de jongens ook nu nog wel ’s wat tegen. Laurens; ‘zelfs naaktfoto’s van dorpsbewoners…’ Ik heb maar niet gevraagd naar namen en rugnummers. Soms is onwetendheid beter.

Laurens is nu coördinator. Hij heeft het stokje een paar jaar geleden van Arne overgenomen. Daarvoor heeft Pieter Siemen Wijnja jarenlang de organisatie gedaan. Die nam het weer over van Jelmer de Groot. Vooral Pieter Siem en